στενοχωρητικός

-ή, -όν, Μ [στενοχωρῶ]

1. αυτός που επιφέρει στενοχώρια

2. στενοχωρημένος

3. (κατ' επέκτ.) δυσάρεστος («συνίημι βίον ἕλκειν σε στενοχωρητικὸν ἐν τῷ παρόντι διωγμῷ», Στουδ. Θεόδ.)

4. το ουδ. ως ουσ. τὸ στενοχωρητικόν

στενοχώρια, θλίψη.